De inspiratie.

'Waartoe of door laat jij je inspireren' de vraag die ik niet eerder hoorde.

Op de dag van 'de liefde' in 2015 schrijf ik dit in één adem. De rode kleur van 14 februari staat voor mij voor geaardheid, het eerste chakra. Ook is het de geboortedag van vriendin Leonie. Zij hield op te leven op mijn verjaardag in februari enkele jaren geleden al weer ...! 

Er was eens een meisje ... Hoe ver wil je terug? Terug naar de basis, daar waar alles begon. Als meisje ging ik naar de school voor handenarbeid met n dependance boven de gymzaal. Ik deed ooit een klei-cursus bij wat nu VRIJDAG heet, op de donderdagavond in m'n 'studententijd' samen met m'n grote liefde tóen. Het leukste van die tijd dat we samen de creativiteit afsloten met n afzakkertje in t Stad. Ik maakte geen spectaculair keramisch werk. Later ging ik naaktmodellen boetseren en kwam ik in aanraking met een keramiste die m'n keukentegels bakte en daar bijna de burn-out van in schoot. Toen werd het stil. De klei droogde uit en op. Het gekregen keramiekatelier, járen later, wachtte in m'n fietsenschuurtje op betere tijden. Hints er mee aan de slag te gaan van een lieve vriendin kwamen niet aan.  De totale inhoud van de fietsenschuur verhuisde naar een bestaand atelier, een goede deal, toen. Ik had intussen gebruik van mijn opgedane ruimte gemaakt en liet de klei weer toe in mijn leven. De geur, de zachtheid, de korreligheid, het vormen, het proces van creëren. Er begon iets te stromen. Ik werd gestimuleerd groot te denken en te doen. Als Waterman herken ik mezelf in zeegroen, blauw, vissen, schaal en schelpdieren en zandstranden en (ruige) zee. Het oceanische van Wim Hof, iceman. Vis bleek mijn thema. Verzot op vis. Net als mijn moeder en háár moeder. Het schiep een band. 

Om groot te kunnen werken kun je t in t klein uitvinden. Dat was wat ik leerde van mijn kunstzinnige en groots denkende (en nu ook doende) klei-juf van dit moment Clementine. Het werden kleine potjes en schaaltjes in kleuren vormen en be- en afwerkingen. Mijn @kunstkop (al jaren een account op Twitter) zette door en www.kunstproduct.nl dat óók al jaren bestond, maar dan op de plank, móest gevoed. Met vis, bleek. Via verf, schilderijen en omzwervingen van 'de visvrouwen' met vriendin Petra bleef de klei aan m'n handen plakken. De testschaaltjes ontvingen nieuwsgierige blikken en ze verhuisden naar andere thuizen. STOER was in de maak, al wist ik dat zelf toen nog niet. Niet bewust, zeg maar. 

Op een van de markten waar ik stond, ontving ik de allermooiste vraag die ik me kon wensen. Mijn moeder, door mijn vader 'gebracht' in haar rolstoel achter mijn kraam genieten van het moment, vroeg mij of ik dát kommetje ook in t groen kon maken. En of ik dan wel zes kon maken. Ik was verrast. Tuurlijk kon ik dat. Maar waarom zes? Wat wil je er mee doen mam? 'Nou, gewoon, voor pinda's, pindabakkies!' 

En zo geschiedde ... zij is de eerste opdrachtgeefster van STOER. Zij zal altijd mijn inspiratiebron blijven. 

STOER is hierdoor zacht en warm en heeft een bijzondere ziel. Elke 'bakje' is uniek, ook in een serie van zes. Helaas heeft ze alleen het halffabrikaat op foto gezien. Haar taak - wat dit betrof - zat er op.